Takie myślenie ma swoje źródło w eugenicznej mentalności – wartościowaniu życia danego człowieka ze względu na jego potencjalną przydatność. Nieraz słyszy się nawet okrutne komentarze wyrażające to wprost: „z tego dziecka nic nie będzie, to po co się męczyć jeszcze kilka miesięcy”. Pomijając już fakt, że diagnozy lekarskie często się mylą, należałoby zadać kobietom w takiej sytuacji inne pytanie: „Czy lepsze jest kilka miesięcy <męczenia> się w ciąży, czy 50 lat wyrzutów sumienia, możliwej depresji, prób samobójczych, uzależnień, rozpadu związku?” Czy nie lepiej jest zrobić dla takiego dziecka wszystko co można i pozwolić mu odejść z godnością, czy też lepiej potraktować go jak odpadek medyczny, czy „nieudaną próbę”? Czy to rzeczywiście ma coś wspólnego z humanitaryzmem?
Pytanie o donoszenie ciąży z bardzo chorym dzieckiem jest tak naprawdę pytaniem o człowieczeństwo nie tych dzieci, ale dorosłych, którzy w ich imieniu decyzje te podejmują. Owszem, patrzenie na czyjąś śmierć jest bolesne dla rodziców, ale zabijanie dziecka, by na ten ból nie patrzeć świadczy o skrajnym egoizmie.
Dając człowiekowi szansę w postaci choćby kilku minut życia, dajemy szansę na godne odejście, w otoczeniu dobrych ludzi i w ramionach matki. Mamy dziś możliwość, by uśmierzyć ewentualny ból środkami farmakologicznymi. Przy aborcji, szczególnie tej późnej fundujemy dziecku truciznę, przez którą umiera przedwcześnie, w cierpieniach i męczarniach.
