Nie negujemy diagnoz psychiatry – w wielu przypadkach rzeczywiście takie zaburzenia mogą wystąpić, choć kuriozalna jest jednakowość diagnoz u wszystkich kobiet. Stan ciąży wymaga przystosowania się do nowej sytuacji życiowej. Jeśli z jakichś powodów jest ona trudniejsza, potrzebna może okazać się pomoc psychiatry lub terapeuty.
Pozostaje pytanie: jakim cudem i kto uznał, że formą leczenia zaburzenia adaptacyjnego u kobiety w ciąży jest zamordowanie jej dziecka? Kto uznał, że jeśli matka cierpi na zaburzenia adaptacyjne, można wstrzyknąć jej dziecku w serce chlorek potasu? I czy ktoś taki powinien mieć w jakikolwiek sposób do czynienia z pacjentem?
Zabicie dziecka, nawet najbardziej niepełnosprawnego, nie poprawi przecież stanu jego matki, a wręcz go pogorszy, jeśli kobieta zapadnie na syndrom poaborcyjny. W skrajnych przypadkach trudnym rozwiązaniem może okazać się oddanie dziecka do adopcji lub pieczy zastępczej. Wciąż jednak można pozostawić je przy życiu.
„Zaburzenia psychiczne powstałe pod wpływem trudności z dostosowaniem się do znacząco nowych okoliczności życiowych (np: pójście do szkoły, rodzicielstwo, brak sukcesów osobistych, przejście na emeryturę)” – oto ogólna, wikipedystyczna definicja zaburzeń adaptacyjnych. Można ironizować, że w przypadku braku sukcesów osobistych remedium może okazać się zabicie osób, które przeszkadzają człowiekowi się rozwijać. Możemy też kategorycznie sprzeciwić się takiemu „rozwiązaniu”, będącym w rzeczywistości antynaukową furtką do zabijania na życzenie i przypomnieć, że w przypadku stanu ciąży mamy do czynienia z dwoma pacjentami. Żadnego z nich nie mamy prawa tak po prostu zabić.
