Cywilizacja Zachodu, ukształtowana przez chrześcijaństwo, opiera się na szacunku dla osoby ludzkiej. Słowa Chrystusa: Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili, stały się punktem odniesienia nie tylko dla chrześcijan.
Ideologie XX wieku, komunizm i narodowy socjalizm, zakwestionowały ten kamień węgielny naszej cywilizacji. Jednostka niczym, jednostka bzdurą – wołał bolszewicki poeta, a w gułagach i hitlerowskich obozach zagłady oprawcy realizowali te hasła.
II Wojna Światowa zakończyła się klęską jednego z totalitaryzmów, a fundamentem nowego ładu miała stać się Powszechna Deklaracja Praw Człowieka, której 3. artykuł stwierdzał:
Każdy człowiek ma prawo do życia, wolności i bezpieczeństwa swej osoby.
Niestety szybko okazało się, że piękne słowa deklaracji pozostają na papierze. Umocnieni przez wojnę komuniści okazywali pogardę osobom ludzkim na wiele sposobów. W 1955 roku Związek Sowiecki na powrót zalegalizował aborcję (wcześniej zrobił to Lenin w 1920 roku), a w roku 1956 roku wprowadziły aborcję na życzenie państwa satelickie.
W 1967 roku aborcję zalegalizowała Wielka Brytania, w 1973 Stany Zjednoczone, w następnych latach większość krajów europejskich. W ten sposób kraje Zachodu wyjęły spod prawa dzieci przed narodzeniem, które od tamtego czasu wolno zabijać w łonach matek. Koniec wieku XX oznaczał również koniec komunizmu w Europie, ale niestety nie był końcem pogardy dla najsłabszych.
Odrzucenie kamienia węgielnego musi oczywiście odbić się negatywnie na konstrukcji całego gmachu. Wolność zabijania dzieci przed narodzeniem, o ile jej się nie przeciwstawimy, musi doprowadzić do lekceważenia każdej osoby. Jeśli matka może zabić swoje dziecko, cóż powstrzyma ciebie i mnie byśmy nie pozabijali się nawzajem? Pytała laureatka pokojowej Nagrody Nobla w roku 1979.
Wszyscy obywatele są odpowiedzialni za ochronę najsłabszych. W sposób szczególny dotyczy to krajów demokratycznych. Jeśli będziemy obojętni na los dzieci przed narodzeniem, wkrótce nas samych dosięgnie pogarda. Historia uczy, że demokracja bez wartości łatwo się przemienia w jawny lub zakamuflowany totalitaryzm, przypominał nam Jan Paweł II.
Jak tę odpowiedzialność za życie najsłabszych mogą wykonywać zwykli obywatele, którzy nie sprawują urzędów, nie władają mediami, a dysponują skromnymi środkami materialnymi? Podobnie jak w przypadku tych, którzy wcześniej walczyli z rozmaitymi formami niesprawiedliwości, naszą bronią jest prawda. Prawda o tym, że dziecko od poczęcia jest człowiekiem, a aborcja jest okrutnym morderstwem. Tę prawdę trzeba głosić, a jeszcze lepiej pokazywać, wszystkim których głos może pomóc sprawie.
Jeśli miliony zwykłych Polaków konsekwentnie opowiedzą się za życiem, rządzący ustąpią przed naciskiem. Przykład kampanii na rzecz ustawy o ochronie życia wszystkich dzieci od poczęcia dobrze ilustruje te tezę. Początkowo trudno było znaleźć choć jednego posła, który byłby skłonny opowiedzieć się za projektem. Kiedy 600 000 Polaków poparło go swoimi podpisami, prawie połowa Sejmu opowiedziała się za nim. W dniu decydującego głosowania jeden z posłów PO powiedział, ze jeśli projekt zostanie przez Sejm odrzucony, wróci do niego z milionem podpisów. I wówczas zostanie przyjęty.
Naszym celem jest więc zmobilizowanie wystarczającej „społecznej masy krytycznej” aby skłonić rządzących do uchylenia zbrodniczego prawa. Że jest to możliwe pokazały ostatnio demonstracje przeciwko „ACTA” – prawu ograniczającemu wolność słowa. Zmobilizowanie tej „społecznej masy krytycznej” zależy od tych, którzy już dziś wiedzą, że aborcja jest odrażającą zbrodnią. Od ich aktywności, odwagi, kompetencji. Zwycięstwo cywilizacji życia w Polsce zależy od nas.
{flike}
