Kiedy dochodzą nas słuchy, że we Włoszech człowiek ucieka od człowieka, że jeden na drugiego patrzy jak na wroga, bo potencjalnie może go zarazić wirusem, to czujemy się co najmniej niekomfortowo. Co muszą czuć ludzie, którzy w takiej sytuacji się znajdują? Pewnie część naiwnie stwierdzi, że to koronawirus doprowadził ich do takiego postępowania. Jest jednak zupełnie odwrotnie. Do tej pory bowiem skutki skupienia na sobie nie były tak powszechnie zauważalne. Gdy zabijano poczęte dzieci z takiej właśnie motywacji zabite maluszki co najwyżej odpowiadały „niemym krzykiem”, a więc popełniający zbrodnię nie konfrontował się z jakimkolwiek odwetem czy karą za swoją zbrodnię. Co więcej, pewnie wielu przytakiwało takiemu postępowaniu twierdząc, że to nic takiego.
Kiedy więc teraz ludzie uwikłani w te zbrodnie lub ignorujący ich istnienie postępują jak do tej pory przywykli byli postępować, ze zdziwieniem stwierdzają, że ich świat napełnia się nienawiścią. Gdy dochodzi do tego częściowa niemożność folgowania wszystkiemu, czego się zachce, bo przecież nie można chodzić do restauracji czy bez pozwolenia udać się do innego miasta, frustracja i nienawiść się potęgują.
W ten oto sposób zwalnia się blokada na równi pochyłej. Jej początkiem jest pozwolenie na zabijanie niewinnych. Cierpienie i słabość domagają się bowiem szczególnej troski, a nie eliminacji za wszelką cenę, nawet cenę życia człowieka. Dziś ta postawa, ukryta wcześniej w szpitalnych ośrodkach śmierci ujawnia się w całej okazałości, a pokłosie blisko 80 tysięcy morderstw rocznie pokazuje swoją twarz.
Również w Polsce od lat mordowanie dzieci jest legalne. Czy jeśli przyjdzie epidemia na skalę włoską zobaczymy co leży na dnie serc Polaków? I czy wyciągniemy z tego naukę?
