W 2017 roku w Anglii i Walii wykonano ponad 194 tysiące aborcji. Z rządowej broszury wynika, że 98% z nich było finansowanych przez NHS (National Health Service), czyli odpowiednik polskiego Narodowego Funduszu Zdrowia.
Jak można zauważyć w statystykach, do początku lat 90-tych aborcje wykonywano prawie tylko w państwowych szpitalach lub prywatnie (mniej więcej pół na pół). Następnie usługi prywatne stopniowo zaczęły być zastępowane przez „niezależny sektor” mający podpisaną umowę z NHS.
Oznacza to w praktyce niemal systemową eliminację nienarodzonych dzieci, które są niechciane chore lub niepełnosprawne. Widać to również w tekście na stronie NHS, który został przetłumaczony na język polski. Można w nim przeczytać m.in.:
„Kiedy aborcja jest niezbędna:
Ustawa o aborcji (The Abortion Act) z 1967 r. określa warunki, w jakich aborcja może być niezbędna. Zgodnie z prawem, aborcja może być konieczna, jeżeli:
(…)
– Dalszy rozwój ciąży stanowiłby większe zagrożenie dla fizycznego lub psychicznego zdrowia już urodzonych dzieci kobiety.
– Istnieje ryzyko, że dziecko, jeśliby się urodziło, byłoby poważnie upośledzone fizycznie lub psychicznie.”
Ten sojusz aborterów z politykami nasuwa jednoznaczne skojarzenia. Podczas II wojny światowej Niemcy również „poradzili sobie” z problemem chorych i niepełnosprawnych. Zrobili to za pomocą akcji T4, polegającej na „likwidacji życia niewartego życia”.
źródła:
https://www.nhs.uk/translationpolish/Documents/Abortion_Polish_FINAL.pdf
https://assets.publishing.service.gov.uk/government/uploads/system/uploads/attachment_data/file/714183/2017_Abortion_Statistics_Commentary.pdf
